26 febrero, 2011

EL SEÑOR MANOLO, COMO LO LLAMAN MIS AMIG@S





HOMENAJE A MI PADRE

de Montserrat Porto Deibe, el sábado, 26 de febrero de 2011 a las 11:00

HOY ES UN DÍA DE REFLEXIÓN.

ESTOY CANSADA FISICAMENTE PORQUE EL DÍA DE AYER FUÉ DIFICIL, CON UNA SITUACIÓN DE NERVIOS Y QUE ESE DÍA SE HA CONVERTIDO EN UN DÍA DE DOLORES VARIOS.

AYER OPERARON A MI PADRE Y AUNQUE NO ERA CÁNCER, SI QUE ERA UNA OPERACIÓN DIFICIL PORQUE SE ENCONTRARON CON MÁS COSAS DE LAS QUE EN UN PRINCIPIO ERAN. NOS INFORMARON QUE HABÍA SALIDO TODO BIEN Y QUE PASARIA LA NOCHE EN REANIMACIÓN. A ESTAS HORAS AÚN SIGUE, NO SABEMOS SI LO PASAN A LA HABITACIÓN A ÚLTIMA HORA DE LA MAÑANA O A PRIMERA HORA DE LA TARDE.

EL HECHO DE TENER QUE VIAJAR 2 HORAS AL DÍA PARA ESTAR CON ÉL TAMBIÉN INFLUYE EN ESE CANSANCIO.

PERO CREO QUE LO MÁS IMPORTANTE ES QUE ESE ESTADO ESTÁ RELACIONADO CON EL HECHO DE QUE ES MI PADRE, Y COMO TAL LOS NERVIOS SE ACTIVAN DE OTRA MANERA.

ES MI PADRE ESE HOMBRE AL QUE LE TENGO QUE AGRADECER MUCHAS COSAS, PRIMERO EL CREARME Y ESTAR VIVA Y LUEGO LA EDUCACIÓN QUE ME HA DADO, BUENA O MALA PERO SIEMPRE TENIENDO EN CUENTA QUE DESEABA LO MEJOR PARA MI. HA SIDO UN HOMBRE AUTORITARIO PERO DIALOGANTE Y JUSTO QUE ME HA ENSEÑADO A PENSAR EN LOS DEMÁS, A VER MÁS ALLÁ DE LO MÍO, A INTENTAR NO SER EGOISTA, A INTENTAR SER BUENA PERSONA, A SER JUSTA, A NO JUZGAR MÁS ALLÁ DE LO QUE SUPIERA, A SER HONESTA, A SABER SER AMIGA DE MIS AMIGOS, A NO FIARME DE TODO EL MUNDO, A HACER EL BIEN SIN MIRAR A QUIEN SE LO HACIA. INCLUSO ME HA ENSAÑADO MUCHAS VECES A PERDONAR, AUNQUE HASTA AHORA NO ME HAYA DADO CUENTA.

SE QUE MUCHAS VECES SEGURO QUE LO DEFRAUDE, PERO TAMBIÉN ES VERDAD QUE LAS CREENCIAS ME HACÍAN PARTICIPAR Y SUFRIR ASUNTOS QUE NO ERAN MIOS, SINO DE ÉL.

ESE HOMBRE AL QUE QUIERO Y NO SABEIS CUANTO, AL QUE NUNCA LE HE DICHO CUANTO LO QUIERO Y CUANTO HA SIGNIFICADO EN MI VIDA, CUANTO APOYO ME HA DADO SIN PEDIRLO, Y CUANTO ME ACUERDO DE SUS ENSEÑANZAS.

A ESE HOMBRE HOY LE QUIERO DAR UN HOMENAJE, SU HOMENAJE, LE DEBO RESPETO Y LE DEBO AMOR. Y SERÁ SIEMPRE ESA IMAGEN DE PADRE QUE TODOS DEBERIAMOS TENER, PORQUE SE LO MERECE, PORQUE LO HA DADO TODO Y LO SIGUE DANDO Y PORQUE LO VA A SEGUIR DANDO, PESAR DE LA PRUEBAS NEGATIVAS, QUE EL DESTINO LE HA PUESTO ENE LA CAMINO, HA SABIDO SALIR DE ELLAS Y JAMÁS NOS HA DEJADO SOLOS.

ESE PADRE QUE ESTÁ PASANDO UN MAL MOMENTO PERO QUE NO ESTÁ SOLO, PORQUE LO QUIEREN Y LO QUEREMOS, PORQUE AL FIN DE CUENTAS EL DA AMOR A RAUDALES CADA DÍA Y ES DE LEY QUE AHORA LO RECIBA A RAUDALES.

PAPA TE QUIERO MUCHO Y CON ESTAS LETRAS QUIERO PEDIRTE PERDON SI TE HE FALLADO, SI TE HE LASTIMADO, SI TE HE DAÑADO. HAS SIDO UN HOMBRE GRANDE Y SIGUES SIENDO UN GRAN HOMBRE Y MEJOR PERSONA.

PERDONA PORQUE NUNCA TE HE DICHO LO QUE SIENTO, PERO HOY QUERÍA EXPRESARLO DESD EL FONDO DE MI CORAZÓN.

GRACIAS PAPA POR DAR, POR TU ENTREGA, TE QUIERO

24 febrero, 2011

LACÓN CON GRELOS




Ingredientes para 6 personas:

1 kilo de lacón,
250 gramos de careta de cerdo,
250 gramos de oreja de cerdo,
Estos tres ingredientes serán salados.
600 gramos de chorizos gallegos,
1,5 kilos de grelos,
2 patatas medianas por comensal.

Método:

Plato típico de la cocina gallega, es un plato denso y fuerte. En este plato como es natural los ingredientes principales son el lacón, que es el brazuelo del cerdo y los grelos. Sobre los grelos hay a veces cierta confusión si son las flores o las hojas del nabo, así que para aclarar un poco la cuestión diré lo que dice la Condesa Pardo Bazán, el grelo es la del nabo y la nabiza son sus hojas tiernas.
Habitualmente en este plato, en Galicia con el nombre genérico de grelos se emplean la nabiza y las flores, mas las primeras que las segundas.
Es un plato que lo he comido en varias ocasiones, pero que nunca lo he oficiado. Así que voy a pasar una receta de Nestor Luján recogida in situ por este gran gastrónomo.
Los ingredientes cárnicos los pondremos a desalar en agua al menos durante 24 horas.
Seleccionar los grelos y blanquearlos durante cinco minutos. Escurrirlos bien. Las patatas las pelaremos y las dejaremos enteras. En una cazuela con agua, poner a cocer los ingredientes cárnicos, a media cocción salar, si hiciera falta, la cocción tiene que ser lenta. Cuando estos ingredientes estén bien cocidos sacarlos, cortarlos en trozos regulares y mantenerlos calientes con un poco de caldo de su cocción. En el caldo que reste se cuecen los grelos, los chorizos y en ultimo lugar las patatas.
A la hora de servir se pone en una fuente los grelos, encima las carnes y por los lados las patatas y chorizos alternados.
( DE LA WEB
www.galespa.com.ar)

LOS GRELOS



Las proporciones de los nutrientes de los grelos pueden variar según el tipo y la cantidad de la verdura, además de otros factores que puedan intervenir en la modificación de sus nutrientes. Recuerda que según la preparación de los grelos, pueden variar sus propiedades y características nutricionales.

Puedes utilizar esta información para conocer el aporte en tu dieta de este u otros alimentos. Esto te puede ayudar comer mejor peparando recetas con grelos sanas y nutritivas, pero recuerda que debes consultar a tu médico o un nutricionista antes de comenzar cualquier régimen o hacer cambios drásticos en tu dieta.

Propiedades de los grelos

Entre los alimentos de la categoría de las verduras frescas podemos encontrar los grelos. Este alimento, pertenece al grupo de las verduras y hortalizas.

A continuación puedes ver información sobre las características nutricionales, propiedades y beneficios que aportan los grelos a tu organismo, así como la cantidad de cada uno de sus principales nutrientes.

Los grelos son un alimento rico en vitamina K ya que 100 g. de esta verdura contienen 307 ug. de vitamina K.

Este alimento también tiene una alta cantidad de vitamina A. La cantidad de vitamina A que tiene es de 1000 ug por cada 100 g.

Los grelos se encuentran entre los alimentos bajos en calorías ya que 100 g. de este almiento contienen tan solo 20,80 kcal.

Entre las propiedades nutricionales de los grelos cabe destacar que tiene los siguientes nutrientes: 3,10 mg. de hierro, 2,70 g. de proteínas, 98 mg. de calcio, 3,90 g. de fibra, 80 mg. de potasio, 12 mg. de yodo, 0,40 mg. de zinc, 0,10 g. de carbohidratos, 10 mg. de magnesio, 10 mg. de sodio, 0,06 mg. de vitamina B1, 0,20 mg. de vitamina B2, 1,10 mg. de vitamina B3, 0,25 ug. de vitamina B5, 0,16 mg. de vitamina B6, 110 ug. de vitamina B9, 40 mg. de vitamina C, 2 mg. de vitamina E, 35 mg. de fósforo, 0,20 g. de grasa y 0,10 g. de azúcar.

Por su bajo en calorías, tomar los grelos es recomendable para mantenerte en línea. Si piensas en realizar una dieta para bajar de peso, puedes incluir los grelos. Recuerda que antes de empezar una dieta, lo debes antes consultar con un nutricionista o con tu médico.

Beneficios de los grelos

Al tener mucha vitamina A o niacina, los grelos previene enfermedades en los ojos, fortalece el sistema inmunitario y tiene propiedades anticancerosas. También por su alto contenido de vitamina A, esta verdura también favorece el buen estado de la piel y de las mucosas.

El elevado contenido de vitamina K en esta verdura hace que tomar los grelos sea beneficioso para una correcta coagulación de la sangre. Este alimento también es beneficioso para el metabolismo de los huesos.

Tablas de información nutricional de los grelos

A continuación se muestra una tabla con el resumen de los principales nutrientes de los grelos así como una lista de enlaces a tablas que muestran los detalles de sus propiedades nutricionales de los grelos. En ellas se incluyen sus principales nutrientes así como como la proporción de cada uno.

Calorías20,80 kcal.
Grasa0,20 g.
Colesterol0 mg.
Sodio10 mg.
Carbohidratos0,10 g.
Fibra3,90 g.
Azúcares0,10 g.
Proteínas2,70 g.
Vitamina A1000 ug.Vitamina C40 mg.
Vitamina B120 ug.Calcio98 mg.
Hierro3,10 mg.Vitamina B31,10 mg.

La cantidad de los nutrientes que se muestran en las tablas anteriores, corresponde a 100 gramos de esta verdura.

( DE LA WEB Los Alimentos)

23 febrero, 2011

EVA VEIGA





Son de Ombre, única patria que recoñezo como tal. Neste lugar, pertencente ó concello de Pontedeume, nacín un 22 de octubre de 1961. Era Outono e daquela a aldea recendía a cocedura de pan e ó loureiro co que se limpaba o forno, a bagazo, a herba mixturada con menta recén ceifada, a millo madurecido. No ceo voaba o miñato e alí, onde o río Eume se entrega ó mar, unha draga quitaba area dos fondos.
Miña avoa, que apenas podía camiñar, sentaba polas tardes nun asentadoiro do muro da casa que lindaba co camiño. Eu pasaba as horas ó seu carón e ela contábame historias da guerra civil, da vida dos homes nas fragas, de nigromantes, de mouras que casaban con canteiros que viñan traballar ó mosteiro de Caaveiro, e mouros que fixeron nunha noite o Castelo de Andrade, da Santa Compaña e do demo que disfrazado se aparecía polos camiños para tentar a quen puidese.
Meus pais non consentían escoitar iso que eles chamaban fantasías e supersticións, sen embargo nunca poideron impedir que eu entrase e saíse con absoluta naturalidade dese máxico mundo no que habitaba entre outros seres meu avó a quen nunca coñecín físicamente.
Miña avoa adeprendeume tamén coplas e romances antigos, así como a difícil arte de regueifar e, seguramente, foi todo isto o xermolo dunha vocación poética que non tardaría en espertar.
Cando tiña catro anos, a mestra de Ombre permitiume ir á escola na que compartiamos espacio dende os máis pequenos ós máis grandes.
Foi aquela Dona Carmen quen me proporcionou a experiencia estética máis intensa da miña vida ó recitar un poema que logo ela mesma explicaría. O meu fascinio non era tanto polo que nel se dicía senon polo extrano e fermoso modo de se uni-las palabras.
Na hora do xantar dixen que quería ser poeta e os da casa non sabían se rir ou chorar.
O certo é que aprendín axiña a ler e a escribir, e tampouco tardei en facer poemas, incluso por encargo das amiguiñas que me pedían versos sobre o seu nome propio ou para a súa nai.
Pouco despois, e dada a miña afección pola radio, amosei a miña intención de ser locutora; tampouco me fixeron moito caso. Pero o que enton importaba realmente era a vida que abrotaba a cada instante, que se abría como unha flor. A vida que era aquel mundo redondo e inmenso formado por un val que mudaba a cada estación e a súa coroa de montes perennes. Este mundo tiña, sen embargo, unha fuga: a infinitude azul do mar.
Dúas pontes atravesaban a Ría de Pontedeume: a de pedra e a de ferro ou do tren.
Pola primeira fun, cando tiña dez anos, a estudiar a Mugardos a E.X.B.
Pola segunda, marchei primeiro a Coruña e logo a Compostela para realiza-los estudios de Filoloxía Inglesa.
Pero, agora penso que hai un destino para os soños que nos soñaron, para os desexos que nos crearon.
En 1985 empecei a traballar en El Ideal Gallego e nese mesmo ano unha serie de casualidades leváronme a Televisión de Galicia. Neste medio tiven a oportunidade de desenvolver durante sete anos a profesión xornalística e de presentadora en eidos tan diversos como o "magazine", o telexornal, o "talk show", a entrevista e o documental (Entre Nos, De Pérfil, Mesa Reservada, Galicia no Tempo....).
O traballo en televisión deixoume pouco tempo para a poesía e, aínda que seguía a escribir, só publiquei esporádicamente en algunha revista ou participaba en recitais, ata que en 1992 recibín o Accesit do XII Premio Esquío de Poesía co libro Fuxidíos.
En 1993, e cando estaba a realizar senllos cursos de Dirección de cine e de teatro, unha grave enfermidade (leucemia e posterior transplante de médula ósea) obrigoume a unha longa convalecencia da que hoxe en día me sinto felizmente restablecida.
Este suceso significou, sen embargo, un cambio de agullas na miña traxectoria vital e profesional.
En calquera caso, durante ese período colaborei en diversas publicacións e escribín un artigo semanal, baixo o epígrafe "Daquela Maneira" no xornal O Correo Galego.
Publico tamén algúns relatos cortos como "A ventá" ou "O xornal".
En 1994 realizo, xunto ó pintor Alfonso Costa, o cartafol de poemas e gravados Paisaxes do baleiro. E este será, asemade, o título do poemario que en 1999 edito con Edicións Xerais.
Agora, adico a meirande parte do tempo á escrita, aínda que o máis certo é que me enredo con canto me sae ó paso. Quizáis sexa porque sinto certa avidez de vivir, como naquelas tardes de infancia na aldea, tardes de plenitude que só o poema é quen de me devolver.

[Febreiro, 2002]


(DE LA BIBLIOTECA VIRTUAL GALEGA- DIPUTACIÓN DE LA CORUÑA)

PAISANA DE MI MARIDO, INCLUSO AMIGO DE SUS HERMANOS. BUENOS CREATIVOS A DADO ESA TIERRA

MONTSE PORTO DEIBE

(23-02.2011)

23 DE FEBRERO DE 1981





¿QUÉ HACÍA YO EL 23 DE FEBRERO?: INSTITUTO DONDE PROFESORES Y ALUMNOS ESTABAMOS PEGADOS A LOS TRANSISTORES. ALGUNOS COMPAÑEROS QUE FORMABAN PARTE DEL SINDICATO ESTUDIANTIL, INTENTABAN BUSCAR UNA FORMA DE REUNIRSE PARA PODER ELIMINAR DOCUMENTACIÓN. HABÍA MIEDO, Y EN MI CASA MIS PADRES DECÍAN QUE OTRA VEZ NO PODÍA ESTAR PASANDO. HABÍA MIEDO E INCLUSO LÁGRIMAS POR PARTE DE MI MADRE Y UN SENTIMIENTO DE INJUSTICIA EN EL ROSTRO DE MI PADRE. HE APRENDIDO MUCHO DE ESTE HOMBRE, HA SIDO Y SIGUE SIENDO UN VERDADERO EJEMPLO DE COMPROMISO PARA MI.

EN MI CASO MIEDO A LO DESCONOCIDO, PORQUE NO HABÍA VIVIDO LA GUERRA CIVIL Y SOLO CONOCÍA LA HISTORIA, PERO EL DOLOR Y LA ANGUSTIA DE MIS PADRES PARA MÍ ERA SUFICIENTE.

HUBO MUJERES QUE AGOTARON EL AZÚCAR Y EL ACEITE EN LOS SUPERMERCADOS, ESAS MUJERES QUE SI HABÍAN VIVIDO LA ÉPOCA ANTERIOR.

OJALA SEAMOS CONSCIENTES Y ESO NO VUELVA A PASAR.

MONTSE PORTO DEIBE

(23. 02.2011)

22 febrero, 2011

..... A SU EDAD......




Empezó a derrumbarse a los pocos días de quedarse sin trabajo. Tras las primeras horas y los 3 ó 4 primeros días, el miedo, las emociones, las dudas y los temores se estaban apoderando de él.
A su edad ya no tenía fuerzas para seguir luchando, para pelear de nuevo y seguir en la brecha.
A su edad, todos los amigos y su familia, le decían que lo tenía crudo que ya no encontraría otro trabajo.
A su edad........ Como retumbaban estas palabras en su cabeza, daban y daban vueltas una y otra vez.... a su edad....
Se sentía solo y abrumado. Quizá si tuviese pareja o hijos que lo apoyarán...pero que va...sería peor, aumentarían las preocupaciones, porque no tendría salida, si no encontraba trabajo se sentiría peor, estaría más preocupado.
De repente y mirando la "caja tonta" se fijo en unas imagenes que estaban pasando ante sus ojos,unas bellas imagénes de unos bosques, de pura naturaleza, y de pronto empezó a pensar.
Quizá lo que tenía que hacer, lo tenía delante suyo. No podía vivir del pasado, había dado 30 años de su vida a esa empresa donde había sido un buen directivo, pero no podía quedarse ahí. Tampoco podía quedarse imaginando su futuro, más que nada porque en estos momentos, no tenía agenda, para organizar las semanas siguientes.
Lo que le quedaba era disfrutar cada momento, tendría que buscar en su interior todos aquellos sueños, que de niño, había soñado con cumplir.
Lo tenía fácil, con 50 años y sin más responsabilidad que su propia vida, era el momento de buscar en ese baúl interior aquellos sueños pendientes.
Tenía que buscar el baúl de las cosas pendientes y encontrar aquella que llenará cada momento de su vida actual.
A su edad era el mejor momento para vivir su vida, para dejar de ser perfecto, para disfrutar y para ser él mismo.
A su edad tenía mucho trabajo que realizar.... tenía que ser él y hacer todo aquello que le hicierá feliz.
No iba a ser un camino fácil, pero sí que sería un gran viaje, al final del cual estaría su destino.
A su edad.... había nuevas y buenas cosas por explorar.

Feliz día amig@s,
Montse Porto Deibe
(22.02.2011)